Gedachtes

Oke, je vraagt je vast af: Lusan, hoe ben jij er in godsnaam op gekomen om een blog te beginnen over je persoonlijke leven? Dat zal ik je vertellen. Ik kwam net op de zolder en zat in wat oude dozen te rommelen, toen ik een boekje tegen kwam.Dat heb ik twee dagen ofzo bijgehouden, en daar stonden voor mij inspirerende dingen in. Dat ik mezelf wilde zijn, dat ik niks van andere aan wil trekken.
Maar ook dat ik altijd het gevoel heb van: 'ik ben de enige die'. Dat heb ik bij de meest kleine dingen, bijv. bij een opdracht van school die ik niet af heb. Dan denk ik gelijk: ik ben de enige die dit niet af heeft of ik ben de enige die dit fout heeft en ga zo maar door. Niet echt leuk dus.. Ik besta vooral uit gedachtes. Negatieve gedachtes kun je wel zeggen. Ik ben echt een dromertje en ik zit heel de dag voornamelijk te denken. Om gek van de worden, want het levert me zoveel stress op. Ik zal even vertellen waar het allemaal begon. Het begon dus in groep 7 van de basisschool. Ik raakte bevriend met een meisje, iemand die geen goede invloed op me heeft gehad. Ze had me zo in haar macht en manipuleerde mij helemaal. Ik was het na 2 jaar (vraag me niet waarom ik het zo lang heb volgehouden, dat snap ik zelf ook niet) helemaal zat, ik heb haar duidelijk gemaakt dat dit niet de manier is hoe je met mensen omgaat en nadat we allebei naar een andere school gingen hadden we geen contact meer. Toen ik een jaar geleden de beslissing nam om haar weer toe te voegen op hyves, hebben we wat bijgepraat en dat ze fouten had gemaakt. Dat ze er spijt van zou hebben. Nou, ik hoef haar in ieder geval niet meer als vriendin, maar gewoon praten gaat nog wel. Ik had altijd last van buikpijn en heimwee. Ik heb in verschillende therapieën (spel je dit zo :P?) gezeten, maar niks hielp. Eenmaal op de middelbare school aangekomen is dit alles een stuk erger geworden. Na mijn ervaring met verkeerde vrienden had ik moeite om mensen te vertrouwen. Hoewel ik nu mijn allerbeste vriendinnen heb gevonden. In de brugklas heb ik met veel mensen gepraat, maar ik heb 3 jaar lang met mensen gepraat en het gevoel gehad dat niemand me begreep, dan snap je dat ik daar ondertussen een beetje gek van word. Ookal houd ik altijd diep in mijn achterhoofd dat iedereen me ook wil helpen. Nu, in de tweede klas van het gymnasium, heb ik voortaan een keer een de week gesprekken met een meneer bij mij op school. En hij snapt mij precies. Hij zegt ook dat ik zeker niet de enige ben (wat ik jarenlang niet wilde geloven), wat ik erg fijn vind. Hij kan omschrijven, wat ik niet kan uitleggen. En hij kan mij helpen. Ja HELPEN. Eindelijk iemand waar ik wat aan heb, dacht ik na 3 jaar worstelen. Ik heb nu nog steeds gesprekken met hem, en ik moet leren mijn negatieve gedachtes om te zetten in positieve gedachtes. Wat al aardig goed gaat. Af en toe heb ik nog wel eens een dipje, maar na met hem gesproken te hebben gaat dit beter. Stay tuned, morgen weer een artikeltje van mij.
XOXO

Even voorstellen

Hai!
Welkom op mijn blog, pretty personall!
Ik zal me even kort voorstellen.
Ik ben Lusan Derksen, 13, wonend in het Brabantse Asten.
Dit blog is mijn persoonlijk blog, waar ik al mijn inspiratie kwijt wil, van gedichten, tot gedachtes, tot ervaringen.
Ik heb vier jaar ergens last van, waar geen naam voor te vinden is, wat niet te beschrijven valt.
Ik probeer het zo goed mogelijk uit te leggen aan iedereen, maar het duurt even voordat je het snapt.
Ik kan nu dus niet 1, 2, 3 uitleggen waar ik mee zit en hoe dit op te lossen is..
Daarom kun je mij volgen, en dan vertel ik mijn ervaringen, zo kom je erachter hoe ik ben, en hoe ik in elkaar zit ^^
XOXO